27 & 28 februari: terug naar het vasteland

 Terug door Noorwegen

We zijn nu echter onderweg naar huis! Maandagmorgen stonden we keurig om 6 uur paraat bij de ferry voor de 3,5 uur durende overtocht van Moskenes op de Lofoten naar Bodø op het vasteland. Inmiddels is de dooi ongenadig ingetreden op de Lofoten, gecombineerd met een windkracht 4-6. Dat maakte de Ferry wel wat beweeglijk, maar echt spectaculair werd het niet - of dat spijtig is, daarover waren de meningen verdeeld.

Aangekomen in Bodø was het nog 1,5 regenachtig uurtje rijden naar onze overnachtingslocatie, een kleine stuga in Miskvær. Ondertussen staat Nederland op z’n kop, want wegens een zonnestorm kan daar ook noorderlicht worden gespot. Bij ons is de bewolking echter zo dicht, dat je er nauwelijks iets van meekrijgt. Een vage groene gloed aan de horizon, dat is het. 

Gedempt Noorderlicht 

De volgende dag bereidden we ons voor op een lange maar niet bijster boeiende rit, van Miskvær naar het dorpje Grong, ongeveer 400 kilometer zuidelijker. Opnieuw had het Noorse klimaat ons te pakken: de hoeveelheid sneeuw nam wat toe en vervolgens af, tot we in een dalletje reden waar nauwelijks sneeuw meer lag. “Tot zover de winter”, zeiden we tegen elkaar. Maar 5 minuten later blijkt hoe groot de invloed van de warme golfstroom is, en waar die  invloed -door hoogte en oriëntatie van de bergketens- ophoudt: een matrixbord boven de tweebaansweg meldt ‘stengt’-gesloten. De website van Statens Vegvesen (de Noorse Rijkswaterstaat) meldt een cryptisch ‘afsluiting wegens storm en sneeuw. Verwachte opening 14.00. Deze verwachting kan nog veranderen’. 

We besluiten door te rijden zover het kan en de situatie bij de afsluiting te beoordelen. Al snel neemt de wittigheid weer toe, en uiteindelijk sluiten we aan in een rij van wachtende (vracht)auto’s. Onze voorligger meldt dat het waarschijnlijk kolonne rijden wordt en dat hij hoopt dat we om 14.00 aan de beurt zijn - dat is 4 uur wachten…

Uiteindelijk is het ongeveer halfeen als een grote sneeuwschuiver zich voor de slagboom posteert, het bordje “Kolonnekjøring’ gaat knipperen. Dan begint het kolonneprotocol: alle lichten aan, inclusief de alarmlichten, en volgen maar. Eerst vragen we ons af waarom kolonnerijden hier nu nodig is: in Zweden en Finland hebben we wel slechtere wegen meegemaakt. 

Maar dan begint het te waaien. “Oh, misschien ontstaan er wel sneeuwduinen, en dan is het onbegonnen werk om de weg steeds schoon te houden”. Hoe verder we komen hoe harder de sneeuwjacht, tot het zicht teruggaat naar een metertje of 20: we zien alleen nog de knipperlichten van het volkswagenbusje voor ons - verder is alles een grote witte waas. We zitten op 680 meter boven NAP en de Arctische winter laat zich van z’n beste kant zien. 

Met een slakkengang van 25 kilometer per uur, dicht op de voorganger en de sneeuwploeg voor ons, passeren we zo geheel in stijl opnieuw de poolcirkel. Weinig van gezien. 

Aangezien het buiten onaangenaam guur was (je zou een experiment met sneeuwstralen kunnen doen ipv zandstralen), stond er in de berm uiteraard een rendier rustigjes te herkauwen. Niet goed in beeld gekregen, maar het was wel weer een typische rendieractie. 

Na een dik halfuur was de kolonnerit weer voorbij en konden we op eigen gelegenheid verder rijden. Hoe verder we dalen, hoe normaler de wegen weer worden - al blijft de hoeveelheid sneeuw hier veel hoger dan aan de kust: meestal 1 tot ruim 1,5 meter. 

Ondanks de vertraging komen we toch tegen etenstijd (1800) aan in een restaurantje, 15 min voor ons hotel. Prima dag, echter: weer geen elanden. Althans, geen levende variant. In het restaurant hangt een opgezet exemplaar en op ons bord ligt en gehaktbal van Eland. Ik verzin dit niet. 

Morgen verder, zuidwaarts! 

Oh, nog een paar waarnemingen voor eventueel geïnteresseerden:

• De informatievoorziening voor Ferries is prut. Helaas, het is niet anders. Neem een laptop mee, vraag na bij het hotel, en uiteindelijk is het niet heel moeilijk om achter de info te komen die je nodig hebt. Maar een duidelijke website met alle ferry-info van Noorwegen, up-to-date, zonder dode linkjes, met realtime info en in het engels: wie dat in elkaar knutselt is de held van de dag. 
• Informatie over verkeerssituaties op de weg is ook spaarzaam. De app van Staatens Vegvesen is alleen in het Noors, dus tip: vul de URL van staatens vegvesen in bij Google Translatie (website vertalen) en voeg de url van de vertaalde site toe aan je bookmarks. Google heeft een beetje moeite met Noors, dus het is nog grappig ook :). De verkeersintensiteit is veel lager dan bij ons: de weg waarop we kolonne reden, de E6, is de enige ononderbroken noord-zuid route, en niet meer dan een tweebaansweg. De verkeersinfo is dan ook niet zo realtime als bij ons. Ook de meeste Noren wisten niet precies wat ze moesten verwachten, maar daar stellen ze zich op in: “we just wait. It is winter, you know’. Houd daar rekening mee: voor ons viel het mee- de rij om mee te mogen met de kolonne was bij ons redelijk kort, dus we hoefden maar 1 beurt af te wachten, oftewel 3,5 uur. De andere kant op was de file veel, veel langer: we denken dat de mensen die achterin die file stonden misschien wel 6-8 uur moesten wachten. Dat wil je niet doen met een (half)lege tank, of zonder eten, kleding en drinken aan boord.