Hoe lang het duurt van A naar B? Dat is altijd maar afwachten. Vandaag viel het aantal kilometers mee, maar echt opschieten zat er niet in: daarvoor lag er teveel sneeuw.
‘Sneeuw’ vat deze etappe eigenlijk wel goed samen. In Jokkmokk lag al een flink pak, en onderweg kwam er met regelmaat ook wat uit de lucht vallen. En omdat de wegen vanaf hier toch een stuk minder intensief worden gebruikt, bleef er ook best wat achter op de weg.
Goed opletten dus, want en schuivertje is zo gemaakt op de Zweedse Glibbarvegan. Onderweg kom je trouwens de vreemdste verkeersdeelnemers tegen: testvoertuigen van fabrikanten, dikke terreinwagens, streekbussen met een vrachtwagenachterzijde incl laadklep, maar ook zweden in hun Opel Corsa (met spijkerbanden), Nederlanders met een adriacaravan achter hun Opeltje, en: een eenzame fietser.
Verder: het blijft toch opvallend hoe eindeloze stukken niets worden afgewisseld met dorpjes van allerlei categorie: schilderachtig, een beetje treurig, tot spectaculair gewoontjes. Zo reden we door Gällivare, een dorpje waar drie wegen bij elkaar komen, en zich kan beroepen op zowel een vliegveld als een ziekenhuis (sjukhus). Gällivare beschikt over, jawel, portiekflats, doorzontweeondereenkapwoningen en winkelstrips, allen in een opwekkende jaren-zeventigstijl. Denk Vlaardingen, maar dan met meer ruimte. En het meest vervreemdende: zo rijd je over de lasaretsgatan (ziekenhuistraat) met een Zweedse variant van de bloemkoolwijk aan je linkerhand, zo draai je een bocht om en heb je uitzicht over 150 kilometer bebost niets. Voor Nederlanders een nogal surrealistische ervaring.
De Dagens Rätt van vandaag kwam een beetje laat ivm eindeloze wegen met sneeuw, gecombineerd met sneeuwjacht en uitzicht op besneeuwde bossen, besneeuwde vlakten en besneeuwde heuvels. Hier kwamen we ook de eerste rendieren van vandaag tegen. Het eerste paar viel op doordat ze gezelschap kregen van een kudde kraaien. Of ze dat waardeerden konden we niet achterhalen, aangezien ze tamelijk levenloos bleken te zijn. Een paar (of tien, of honderd, je raakt het gevoel voor afstanden en beetje kwijt) kwamen we de tweede groep rendieren tegen. Die lagen rustig herkauwend in de sneeuw, dus vielen op het eerste gezicht niet zo op. De herkenning ging dus van : Hé, een rendier… oh nee, waarschijnlijk een rotsblok… maar waarom ligt er geen sneeuw op het rotsblok…. Oh! Toch en rendier!
Na die mentale achtbaan was het al te laat om ze nog op de foto te zetten, dus probeer zelf het beeld in je hoofd te schetsen van een heel aantal rustig herkauwende, in de sneeuw chillende beesten.
Terug naar de Dagens Rätt: die genoten we in het meest noordelijke restaurant van Zweden, tevens dienstdoend als buurthuis, tankstation, dorpssupermarkt en ijssalon (buiten vriest het, binnen verkoopt men ijs in een vrieskist op stroom. Zo gaan die dingen).
Gelukkig was het ook wel weer vertrouwd: de daghap bestond uit erwtensoep met pannenkoeken en knäckebröd met kaas. Prima combi en voldoende om de middag mee door te komen.
Door voornoemde weersomstandigheden (neerslag in de vorm van sneeuw) kwamen we opnieuw vrij laat, om 16.30, op de bestemming aan. Totdat we ons realiseerden dat de Finnen een uur later (of is het nu vroeger?) leven dan wij. dankzij het tijdsverschil toch nog gelegenheid om even langs de supermarkt te gaan voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd, bestaande uit rendiersoep en macaroni met gerookte-rendierensaus (ik verzin dit niet).
Morgen verder: dan leidt de reis ons naar Noorwegen: Oldefjord, laatste stop voor de Noordkaap. Zoals de Finnen zouden zeggen als ze Nederlands imiteren: taättemàrgånaniîi oftewel: tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten